Joren Gistelinck

Hey Ik ben Joren. Jongerenkandidaat op plaats 7 in Gent en voorzitter van de RvB van Jong Groen. Ik heb de eer en het genoegen om jullie een woordje toe te spreken 😊 Eerst en vooral: welkom op de Open Clean Air. Dit is het festival van Jong Groen Gent, en gaat dit jaar over de lokale verkiezingen en jongeren in de politiek. Ik zie dit festival als een bewijs van hoe ver gemotiveerde jongeren kunnen springen, met een beetje ruimte en vertrouwen. Dus laten we vandaag vooral genieten van dit moment hier en nu, samen. Maar – ik kan moeilijk een woordje spreken zonder het te benoemen - het zijn uitdagende tijden. Groen heeft het niet goed gedaan in juni, en dat heeft grote gevolgen – ook voor ons, Jong Groen. Veel belangrijker: wat in België gebeurt past binnen een bredere evolutie in Europa en ver daarbuiten. De onhoudbare ongelijkheid, de klimaatcrisis en de biodiversiteitscrisis zetten het systeem onder druk. De zorgt voor veel onzekerheid en dat drijft mensen naar dictators. Figuren di...

  Als het allemaal naar de kloten gaat De kans dat het goed komt is niet zo groot. Niemand heeft een glazen bol, maar het is ten zeerste de vraag of onze soort de klimaatcatastrofe zal overleven. Elk jaar dat de klimaatcrisis verergert vormt een bijkomend argument dat ons veranderingsvermogen schromelijk tekortschiet, en de ernst van de klimaatcrisis is decennia bekend. Meer en meer tipping points zijn overschreden. Dit zorgt er voor dat de relatieve stabiliteit waarbinnen de menselijke soort tot ontwikkeling is gekomen definitief tot het verleden behoort. De meeste ‘mass extinction events’ van het verleden vonden plaats na klimaatveranderingen door wijzigingen in de broeikasgassamenstelling in onze atmosfeer. Zo ook de zesde, waar we middenin zitten. Wat te doen? Hoe moeten we handelen gezien ons nakende einde? Hebben onze acties nog zin als het toch naar de kloten gaat? Moeten we nu oefenen in waardig sterven, eerder dan dat we ons als idioten verzetten tegen een zekerhei...

Al zo vroeg als ik me herinner speel ik videogames. Dat begon met de Gameboy Pokémon Red & Blue, en werd vervolgens vele jaren Age of Empires, Runescape, League of Legends, Minecraft, Skyrim, ... teveel om op te sommen. Ik weet dat mijn traject herkenbaar is voor veel mannen, want ik heb het samen met hen afgelegd. Toen ik jong was probeerden mijn ouders mijn hobby te beperken met een keukenklokje. Jammer genoeg vertrouwden ze mij de klok toe terwijl ze televisie keken na een lange werkdag, en draaide ik me strategisch-geloofwaardig extra tijd bij. Zo zat ik daar vele malen langer in het hoekje van de living dan gezond voor me was. Ik had toen lang haar dat de helft van mijn gezicht bedekte. Symbolisch allemaal. Als kind werd ik plots (zo leek het) ongelukkig. Ik geloofde niet dat mijn ouders de mijne waren (het plaatje klopte niet), en ik liep soms in pathetischdramatische episodes weg van huis of sloot me op in de kelder. Ik ontwikkelde slaapproblemen. Ik werd naar een therapeut ...

Daar zit je dan: je hebt de laatste jaren vormgegeven om een politiek ideaal te versterken. Je kruipt langzaam uit je schulp. Je ontleert alles dat je daar hield, en leert nieuwe vaardigheden waarvan je dacht dat je erboven stond. Je doet het omdat je waarden en normen je daartoe bewegen, en omdat de wereld naar je schreeuwt dat het nodig is. Je moet het gelukkig niet alleen doen, en put moed uit de kleine gemeenschap die je leert kennen en diep waardeert. Je gaat verder op de ingeslagen weg en merkt dat het politieke landschap bestrooid is met zout. Je begint te vrezen dat je positieve verhaal niet langer kan wortelen in een bodem doordrenkt met ressentiment Tijdens een debat wordt een collega overstemd door pure haatspraak. Op de markt wordt een collega van kleur beschimpt. Op sociale media worden progressieve standpunten overspoeld door haat. Op straat wordt er bespot, gespuugd en zelfs geweld gebruikt. Blijf je verder gaan? "Retreat, hell! We just got here." Het zijn de b...

Mijn bloed kookt deze dagen en woede is geen goeie emotie. Als het niet snel oplossingsgericht gekanalyseerd kan worden, brandt het een mens op. Woede maakt ook onredelijk: het is moeilijker te luisteren als je overkookt. Ik merk het in mezelf, en ik merk het tijdens deur-aan-deur rondes.  Het is ook gewoon zo verdomd triestig. Verdomd triestig hoe wij in België en Europa als lamme ganzen een trechter in onze snavel gedouwd krijgen waar dagelijks de meest gortige, menshatende zever door gepompt wordt. Dat zien gebeuren (op de vooravond van een extreemrechtse Europese overwinning) is zo intriest dat het dan maar veiliger voelt om te volharden in boosheid. Melissa Depraetere haar mediaoffensief rond 1 mei was een puur hondenfluitje voor racisten. Uit onderzoek blijkt dat Vlamingen door de band sociaaleconomisch links zijn, maar maatschappelijkcultureel rechts. Een cynicus zou zeggen: de doordeweekse Vlaming is goed in het opkomen voor diens eigen belang (voor zichzelf links beleid, e...

Als je kiest om te gaan helpen in Duinkerke weet je dat je een paar heel mooie mensen gaat leren kennen. Zij die vandaag nog vrijwilligerswerk doen voor een jarenlang doodgezwegen, structurele (want politiek-georganiseerde) humanitaire crisis moeten wel een warm hart hebben. Ik heb volgens alle verwachtingen dus een tiental prachtige mensen leren kennen via SOS Duinkerke . We kwamen uit Lier, Brussel, Antwerpen, Eeklo, … met het openbaar vervoer samen in Gent en pendelden naar Duinkerke. De vroegste vogels moesten tijdens deze koude, regenachtige ochtend daarvoor om 6u uit hun bed. Voor de anciens werd het een warm wederzien, de anderen ontdooiden langzaam met elkaar tijdens de rit van anderhalf uur. Onze eerste stop was het depot van Mobile Refugee Support (MRS). Het is een initiatief van twee jonge gasten uit het Verenigd Koninkrijk. Sinds 2017 professionaliseren ze langzaam hun werking, waardoor ze steeds meer vluchtelingen op steeds betere manieren ondersteunen. Zo hebben ze h...