Joren Gistelinck

Daar zit je dan: je hebt de laatste jaren vormgegeven om een politiek ideaal te versterken. Je kruipt langzaam uit je schulp. Je ontleert alles dat je daar hield, en leert nieuwe vaardigheden waarvan je dacht dat je erboven stond. Je doet het omdat je waarden en normen je daartoe bewegen, en omdat de wereld naar je schreeuwt dat het nodig is. Je moet het gelukkig niet alleen doen, en put moed uit de kleine gemeenschap die je leert kennen en diep waardeert. Je gaat verder op de ingeslagen weg en merkt dat het politieke landschap bestrooid is met zout. Je begint te vrezen dat je positieve verhaal niet langer kan wortelen in een bodem doordrenkt met ressentiment Tijdens een debat wordt een collega overstemd door pure haatspraak. Op de markt wordt een collega van kleur beschimpt. Op sociale media worden progressieve standpunten overspoeld door haat. Op straat wordt er bespot, gespuugd en zelfs geweld gebruikt. Blijf je verder gaan? "Retreat, hell! We just got here." Het zijn de b...

Mijn bloed kookt deze dagen en woede is geen goeie emotie. Als het niet snel oplossingsgericht gekanalyseerd kan worden, brandt het een mens op. Woede maakt ook onredelijk: het is moeilijker te luisteren als je overkookt. Ik merk het in mezelf, en ik merk het tijdens deur-aan-deur rondes.  Het is ook gewoon zo verdomd triestig. Verdomd triestig hoe wij in België en Europa als lamme ganzen een trechter in onze snavel gedouwd krijgen waar dagelijks de meest gortige, menshatende zever door gepompt wordt. Dat zien gebeuren (op de vooravond van een extreemrechtse Europese overwinning) is zo intriest dat het dan maar veiliger voelt om te volharden in boosheid. Melissa Depraetere haar mediaoffensief rond 1 mei was een puur hondenfluitje voor racisten. Uit onderzoek blijkt dat Vlamingen door de band sociaaleconomisch links zijn, maar maatschappelijkcultureel rechts. Een cynicus zou zeggen: de doordeweekse Vlaming is goed in het opkomen voor diens eigen belang (voor zichzelf links beleid, e...