Rommelehof
Onze vakantie begon als een sprookje. Een omgebouwde boerderij in het Zwarte Woud deed dienst als pension. Op zonovergoten heuvels draaiden windmolens, op elk dak lagen zonnepanelen en een trein doorkruiste onze vallei. In het Duits pension was men hypersociaal - alle gasten begroetten elkaar, velen bleven doorheen de dag en kenden elkaar van voorgaande jaren. 's Avonds vloeide zelfgebrouwen schnaps. Dat sociale was wennen. Ik ben een formele stijfplank zoals de volgende Vlaming, en mijn Duits was het beste van ons twee. Langzaam lukte het. Tijdens een geanimeerd gesprek met een Amerikaanse gast op de buitenplaats, legde ook een Duits koppel contact. Hij was gepensioneerd autoschilder, zij gepensioneerd secretaresse. Ze spraken alleen Duits, maar de drank deed me mijn drempels overwinnen en we vonden elkaar. Op een wandeling viel het me op dat we bijna uitsluitend witte mensen kruisten. Mijn vriendin was blij dat ik het ook merkte. Ik begon over het concept Heimat, en hoe de nazi...